طراحی فونداسیون به‌عنوان یکی از مراحل حیاتی در مهندسی عمران، در انتقال بارهای ساختمان به زمین و تضمین پایداری سازه نقش کلیدی دارد. انتخاب نوع فونداسیون مناسب به شرایط ژئوتکنیکی خاک، نوع سازه، بارگذاری و الزامات مبحث 7 مقررات ملی ساختمان وابسته است. فونداسیون باید به‌گونه‌ای طراحی شود که علاوه بر تحمل وزن سازه و بارهای وارد بر آن، از نشست‌های غیر یکنواخت و تغییر شکل‌های ناخواسته نیز جلوگیری کند.

عوامل موثر در طراحی فونداسیون شامل موارد زیر هستند:

• نوع خاک و ویژگی‌های ژئوتکنیکی: تعیین ظرفیت باربری، نفوذپذیری، تراکم و تغییر شکل خاک برای انتخاب نوع پی مناسب ضروری است
• بارهای وارد بر ساختمان: شامل بار مرده، زنده، باد و زلزله که نحوه توزیع این بارها بر انتخاب نوع فونداسیون اثر مستقیم دارد
• عمق و گستره پی: پی‌های سطحی برای ساختمان‌های کم‌ارتفاع و با بار سبک مناسب هستند؛ درحالی‌که پی‌های عمیق برای ساختمان‌های بلند و بارهای سنگین استفاده می‌شوند
• روش‌های اجرایی: اجرای صحیح، کنترل نشست‌ها و پایش مستمر در طول ساخت، تضمین‌کننده کیفیت و دوام فونداسیون است

در طراحی پی مهندسان از روش‌های مختلفی شامل روش تنش مجاز، روش ضرایب بار و مقاومت (LRFD) و روش‌های عملکردی استفاده کنند. روش تنش مجاز بیشتر بر محدود کردن فشار خاک زیر پی متمرکز است؛ درحالی‌که روش LRFD با در نظر گرفتن ضرایب ایمنی و بارهای طراحی، امکان طراحی دقیق‌تر برای حالات بحرانی را فراهم می‌کند. روش‌های عملکردی نیز به ارزیابی رفتار پی تحت شرایط واقعی مانند بارهای زلزله یا نشست‌های تدریجی می‌پردازد.