کنترل مقاومت اتصالات فرایندی است که در آن اطمینان ایجاد می‌شود اتصال به‌کاررفته توان تحمل بارهای وارده را مطابق با ضوابط طراحی دارد. این کنترل یکی از مهم‌ترین مراحل طراحی و اجرای سازه‌های فولادی است؛ زیرا اتصال‌ها نقش انتقال نیرو بین اجزای سازه را بر عهده دارند و کوچک‌ترین ضعف در آن‌ها ایمنی کل سازه را به خطر می‌اندازد.

در مبحث 10 مقررات ملی ساختمان بخش مهمی به اصول طراحی، اجرای صحیح و کنترل مقاومت اتصالات اختصاص یافته است. هدف این مقررات استانداردسازی کیفیت اتصالات و ایجاد چارچوب مشخصی برای جلوگیری از خطاهای طراحی و اجرایی می‌باشد.

نقش کنترل مقاومت در اتصالات جوشی در مبحث 10 عبارت‌اند از:

• مقاومت جوش باید بر اساس نوع الکترود، روش جوشکاری، ضخامت ورق‌ها، نوع جوش (گوشه، شیاری، ممتد، منقطع) و شرایط بارگذاری محاسبه شود
• جوش باید توان انتقال تنش‌های کششی، فشاری، برشی و خمشی را داشته باشد.
• ضریب‌های کاهش مقاومت و ضرایب جزئی ایمنی به‌صورت دقیق تعریف شده‌اند تا طراح بداند جوش چه میزان بار مجاز دارد

از سوی دیگر اتصالات پیچی به دلیل امکان باز و بسته شدن، سرعت اجرا و اطمینان عملکردی بسیار محبوب‌ هستند. مبحث 10 مقررات ملی ساختمان دستورالعمل مشخصی برای ارزیابی مقاومت این اتصالات ارائه می‌دهد. در مبحث 10 روابط دقیق برای تعیین مقاومت طراحی پیچ‌ها ارائه شده تا طراح مطمئن باشد اتصال در برابر بارهای وارده دچار لغزش یا شکست نمی‌شود.

دستورالعمل ارزیابی مقاومت اتصالات پیچی در مبحث 10 عبارت‌اند از:

• بررسی و محاسبه مقاومت پیچ‌ها در برابر برش، کشش و برش–کشش همزمان
• بررسی مقاومت ورق اتصال در برابر پارگی، لهیدگی (Bearing)، بلوک برشی
• محاسبه و کنترل حداقل فاصله پیچ‌ها، حداقل ضخامت ورق‌ها و ضوابط سوراخ‌کاری
• تعریف شرایط فنی انواع پیچ‌ها (معمولی، پرمقاومت، اصطکاکی، اتصالات لغزش‌گیر)
• کنترل گشتاور بستن پیچ‌های پرمقاومت و جلوگیری از شل‌شدگی اتصال